Dag 2: Mozaïek, Religie en Drijven in de Dode Zee

Vandaag was de eerste "echte" dag in Jordanië. Na een goede, eerste, nacht, misschien wat aan de korte kant, was het tijd om kennis te maken met het Jordaanse ontbijt. Ons hotel, het Mariam Hotel in Madaba, had een "rooftop" restaurant (dak restaurant). Hier had je dus een mooi uitzicht over het stadje Madaba. Dit was dus de eerste kennismaking met Jordanië bij daglicht. En dan opeens, ben je in Jordanië, het Midden-Oosten, een totaal andere cultuur en begin je je echt pas te realiseren dat het avontuur kan beginnen. Madaba ziet er eigenlijk wel best standaard "midden-oosten" uit, iedereen kent het vast wel van TV (of Assassin's Creed 1), van zon typische stadjes. En je hoort het hectische leven op straat. Tijdens het ontbijt ontmoette ik de rest van de groep; zij hadden een andere vlucht dan ik (en 3 anderen). Ik had ze gisteravond nog kort gezien, maar toen nog niet echt goed kunnen kennismaken. Het ontbijt is anders dan het Westers (hotel) ontbijt. Waar ze bij ons brood serveren met beleg (zoals kaas, vleeswaar en jam), croissants en harde broodjes, soms aangevuld met yoghurt en fruit, is dat in Jordanië niet. Bij elke maaltijd eten ze in Jordanië dun brood (niet gezoet), en geserveerd met hummus (een gladde massa van kikkererwten met olijfolie) en andere dips. Het brood wordt gescheurd en je dipt het door de hummus of een andere dip. Ook kleine, zoete broodjes worden geserveerd, of broodjes met aan de bovenkant tijm gedipt in olijfolie. Daarnaast, worden er ook kleine pannenkoekjes serveert, waar je siroop op kan doen. Natuurlijk kun je koffie en thee krijgen, maar in hotels kun je ook vaak sap krijgen.

Na het ontbijt hadden we een introductie van de reisleiding. Zij vertelde ons dingen over Jordanië wat we dus moesten en hoe het programma in elkaar zat. We kregen een plattegrond van Madaba, en ze vertelde ons wat we konden bezoeken. Het was tijd om een bank op te zoeken, aangezien de meeste van ons contante Euro's mee hadden, en nog geen Jordaanse Dinar's op zak hadden. Na het lopen door het stadje vonden we een bank. In Jordanië kunnen bankpassen makkelijk ingeslikt worden, dus het is handig om bij een bank die open is te pinnen. Veel mensen wouden wisselen, maar het was nog druk, en moesten zeker een halfuur wachten. Het was zo druk, omdat de banken de dag er na dicht waren, i.v.m. de voorbereidingen voor het Offerfeest (Eid al-Adha). Dus we gingen op zoek naar een andere bank, maar hier was dus het zelfde probleem. Gelukkig konden we geld pinnen.

Na het pinnen, hebben wij de St. George Kerk bezocht, in Madaba. Madaba is het enige christelijke stadje in Jordanië, maar ook wel "de stad van de mozaïeken", door de vele mozaïeken in haar stad. De oude kaart in de St. George Kerk is het aller bekenste, maar als je van mozaïek houdt, is het Archeologisch Park ook een bezoek waard en diverse kerken (o.a. de Kerk van de Apostelen). Ook kun je in de vele souvenirwinkeltjes vaak mozaïek kopen, van klein tot groot, soms van maanden werk. Maar we gingen de St. George kerk bezoeken. Zoals gezegd is deze kerk heel erg bekend vanwege har Byzantine mozaïeken kaart van het Heilige Land. Deze kart is mogelijk tussen 542-570 AD (Na Christus) gemaakt. Helaas is de kaart niet meer compleet, maar het is wel heel mooi om dit te zien. De kaart spreidt zich vanaf de Middenlandse Zeekust (westen) tot de Oostelijke Woestijn (ten Oosten van de Sahara bij de Nijl) en van Noord Libanon tot de Nijl Delta (Egypte). Het centrum van de kaart is Jerusalem. De kaart is best gedetailleerd, en er staat veel kunst in. O.a. boaten, leeuwen, dieren en mensen. Daarnaast, is ook de kerk heel mooi om te bezoeken. Waar diverse stukken kunst hangen, en natuurlijk is mensen/toursiten kijken ook even fijn om te doen als je even uitrust op de kerkbanken.

Voor de lunch kocht ik Turks (gezoet) brood, maar 50 cent (500 flees). Hierna gingen we naar Mount Nebo. We ontmoette onze meereizende gids Omar. Het was tijd om naar Mount Nebo te gaan! Mount Nebo is bekend vanwege Mozes. Zoals beschreven in de bijbel (en de Koran? Dit weet ik niet zeker?) leidde Mozes de Isrealieten voor veertig jaar door de wildernis, waar God op deze berg Mozes het Beloofde Land liet zien. Maar, God had verboden dat Mozes het Beloofde Land in kon, en daarop stierf Mozes op deze berg. Zijn opvolger, Joshua, leidde vervolgens de Isrealieten over de rivier naar Canaan. Vandaag is Mount Nebo nog steeds een belangrijke pelgrimsplek voor Christenen, Joden en zelfs Moslims. Er is een gedenksteen voor Mozes op de site, waar men denkt dat Mozes ergens op deze berg is begraven. Echter, Moslims geloven dat Mozes (voor hun een profeet) niet op Mount Nebo is begraven, maar dat zijn lichaam mee genomen was over de rivier en begraven is in een tombe in aan een huidige moderne Jericho-Jeruzalem snelweg. Daarnaast, heeft de Paus John Paul II ook Mount Nebo bezocht in Maart 2000. Hiervoor staat een gedenksteen. De site bevat ook de Moses Memorial (Herdenking) Kerk, maar wordt nu gerestaureerd. De eerste kerk was mogelijk gebouwd in 394 AD en bezaaid met mozaïeken, maar later werd deze verlaten. Tijdens de renovatie is er buiten een expositie met een paar mozaïeken. Onze gids Omar gaf ons uitleg over de mozaïeken. Daarnaast, had je een mooi uitzicht over de Jordaan vallei en zag je Jericho zelfs liggen, en natuurlijk zag je de Dode Zee liggen. Daarnaast, zagen wij ook de weg (met haarspeldbochten) liggen, richting de Dode Zee. Hier stond ook een kunstwerk, bekend als de "Stylized Cross", in de vorm van een slang. Het is geïnspireerd op de woorden van Jezus in John 3: "Als Mozes de slang op tilde in de duisternis, zo moet ook de Zoon van de Mensen worden opgetild". Mount Nebo is 1800 meter boven zee level.

Nu was het tijd om naar het laagste punt van de aarde te gaan: namelijk 400 meter beneden zee level. Dit zorgde voor druk in de oren tijdens de avontuurlijke afdaling. Onze chauffeur Waél reed hard, en dat door de vele haarspeldbochtjes. Een paar van onze groep werd bang en vroeg hem om wat voorzichtiger te rijden. Maar het uitzicht was echt prachtig. We kwamen aan bij het Amman Beach Resort (Amman Strand Resort). Terwijl Amman (de hoofdstad) toch echt een uur rijden weg ligt. Een voordeel van dit resort is dat vrouwelijke toeristen in bikini kunnen rondlopen. Op het publieke strand is dat niet toegestaan, en moeten benen en armen bedenkt blijven. Door de hoge verdamping in dit gebied, is het water van de Dode Zee heel erg zout. Het is zo zout, dat er geen levend organisme, zoals vissen of planten in de zee kunnen leven. Daarnaast kun je er niet in zinken of zwemmen. Je blijft drijven. We vielen met de rug naar achter op het water... en we bleven drijven! Normaal zou je dan zinken, maar we bleven echt drijven. Een ding wat niet leuk is: is om een druppel water in je neus en mond krijgen. Dat brand! Gelukkig kreeg ik het niet in mijn ogen, dat schijnt heel erg pijn te doen. We probeerde uiteraard ook te zwemmen, maar dat gaat dus echt niet! Je blijft echt drijven. Voor 3 dinar (ca 3 euro) kun je een compleet moddermasker voor je gehele lichaam nemen. Dit laat je opdrogen en vervolgens afweken in de Dode Zee. Het restant spoel je af onder de douche. Tenminste, dat ging bij iedereen best soepel, behalve bij mij. Ik was gewoon grijs. Net zoals mijn handdoek, overigens. Mijn handdoek is nog steeds grijs, thuis heb ik hem al paar keer gewassen maar hij blijft gewoon grijs! Bij het Resort heb ik mezelf een half uur liggen scrubben om eindelijk alle modderresten en grijswaas van mijn lichaam af te krijgen. Dit ga ik nooit meer doen! We keken de zonsondergang van de Dode Zee, wat best heel mooi was.

Na zonsondergang gingen wij naar ons hotel. De reisleider stelde voor om te gaan eten bij een restaurant, genaamd Haret Jdoudna. Hier namen we allerlei kleine voorgerechtjes. Natuurlijk het vlakke brood met hummus, vele salades, en groente. Ook brachten ze ons balletjes van lamsgehakt en gefrituurde kaas. We hadden echt heerlijk gegeten! Dit is echt een goed restaurant! Hierna was het tijd om te gaan slapen. Morgen weer ene dag!