Dag 9: Wadi Rum & Aqaba
Blijf op de hoogte en volg Anne
20 Oktober 2013 | Jordanië, Akaba
Vandaag zouden we kennis maken met twee uitersten: de woestijn vs. de zee. We verlaten de Wadi Rum om naar Aqaba te gaan, een klein havenstadje bij de Rode Zee. Vandaag was het allemaal mogelijk: van kamelenritjes tot snorkelen, van een hike in de woestijn tot het uitpluizen van het hippe uitgaansleven in Aqaba. Waar de Wadi Rum rustig is, werden wij gedropt in het hectische leven van de stad. Echter, Aqaba is een stuk rustiger dan de andere steden zoals Madaba en Amman. Maar eerst, werden wij wakker door het zonlicht na onze laatste nacht in het Bedoeïenen kamp.
Nadat ik wakker werd, ging ik direct mijn tas inpakken. Ook nam ik een hele snelle, koude douche, met het water van de watertank. Ondertussen bereide de Bedoeïenen ons laatste ontbijt in de woestijn. De thee mocht natuurlijk niet ontbreken. Na ontbijt, zouden wij de Wadi Rum woestijn verlaten om verder te trekken aar Aqaba. Het ontbijt was weer simpel, plat boord met divers beleg waaronder hummus. Met daarnaast, mijn favoriet (volgens mij heb ik dit nu al 5x benoemd) de zoete broodjes die je in olijfolie en hierna in tijm kon dippen. Na het ontbijt, pakte sommige nog hun tas in, terwijl ik met een paar andere nog genoot met een kopje thee op de banken. De Bedoeïenen hebben hard gewerkt om het ons naar de zin te maken; hun gastvrijheid was groots. Ik zou graag nog een andere dag willen genieten van hun leven, de prachtige natuur, en het lekkere eten. Maar de tijd was gekomen om de woestijn te verlaten.
De avond waarin we arriveerde in de Wadi Rum (twee dagen geleden), werd er uitgelegd welke excursies je wou maken en je kon ze meteen boeken. De dag erna (gisteren dus), kon je kiezen uit twee excursies: een jeeptocht, of een combinatietrek waarbij je per voet en kameel de tocht zou afleggen. Als je graag de jeepexcursie wou doen en ook nog kameel rijden, had je gewoon geluk. Want, je kon kiezen of je vandaag de terugweg wou lopen, mee wou gaan met de jeep, of per kameel. De jeep zou onze tassen vervoeren en vertrekt daardoor later. De trek groep met de wandelaars en de kamelen vertrekken tegelijkertijd. De kamelen zouden niet harder mogen dan loopsnelheid. De trek zou 1,5 uur duren, het was dus mogelijk om een kameel te delen met iemand. Natuurlijk, was het ook mogelijk om een kameel voor jezelf te huren. Voordat ik naar Jordanië ging, keek ik er al naar uit: kameel rijden. Ik vertelde iedereen die het wou horen dat mijn reis niet compleet was zonder een ritje op de kameel. De keus was dus heel snel gemaakt, ik boekte een kameel voor de terugweg (zonder delen). Wat ook spannend was, was het feit of de kamelen en de begeleiders wel op tijd zouden arriveren. Bedoeïenen zijn of op tijd of veels te laat. Als ze te laat zijn, zijn ze goed te laat; minstens een uur. In hun levensstijl is het geen probleem; alles gaat heel erg relax. Totaal anders vergeleken met het hectische Nederland waar alles draait om tijd. De kamelen en hun begeleiders arriveerde op tijd, zelfs 5 minuten te vroeg. We konden dus kennis gaan maken. In totaal waren er 5 kamelen, waarvan 3 kamelen zouden worden gedeeld. Ondertussen werd de jeep ingeladen met de tassen. Twee groepsleden kozen er voor om met de jeep mee te gaan. De rest van ons ging mee doen met de trek. Het was nu tijd om afscheid te nemen van de Bedoeïenen en hun gastvrijheid. Voordat we daadwerkelijk de woestijn voor de laatste maal introkken, moest er nog één ding gebeuren: het opstijgen van de kameel.
Waar we bij het paardrijden zelf een paard konden kiezen, waren dit keer de Bedoeïenen die een kameel voor je uitkozen. Ik weet niet helemaal precies waarop ze hun keus baseren, maar ik neem aan dat ze de geschatte gewicht en lengte bij een kameel matchen. Daarnaast, zou het mogelijk ook kunnen dat de Bedoeïenen snel naar het karakter van iemand keken, en ook hierop een kameel uitkozen. Ik was de eerste die een kameel mocht opstijgen. Misschien omdat ik het toch best spannend vond. De kameel die ik kreeg, heette Herwan, een kameel met een roodbruine vacht. Het opstijgen van een kameel is best apart. De kameel ligt op de grond en je gaat op zijn zadel zitten. Het zadel is gemaakt van kussens, en twee handvaten; een aan de voor- en achterkant. Dit geheel is vastgebonden op de rug van de kameel. Als je gaat opstijgen is het van belang om je goed vast te houden aan de handvat. De kameel krijgt de opdracht om op te staan. Als eerste, zal hij een deel van zijn voorpoten gebruiken, waardoor je naar schuin naar achter hangt. Hierna, zal hij zijn complete achterpoten gaan strekken, waardoor je na voren hangt. Als laatste, strekt hij zijn voorpoten, waardoor je recht zit. Als je je niet goed vast houdt, kun je makkelijk van de kameel afvallen. Het opstijgen vond ik verre van comfortabel, ik had echt zoiets van “help mij!”, maar toen ik zat, zat ik gelijk ook goed. De kameel stond stil en een beetje rond te kijken. Ik vind dat een kameel veel comfortabeler zit dan een paard. Je zit op een hoogte van 2 meter, wat de eerste paar minuten wennen is, hierna voelt dat best natuurlijk aan. De kamelen zijn aan elkaar vast gebonden in twee groepen. Een andere kameel was vastgebonden met zijn mondstuk aan de zadel van mijn kameel. De andere groep, bestaande uit drie kamelen, waren ook zo vastgebonden. De kamelen droegen overigens geen mondkapjes.
Toen iedereen was gezadeld en er natuurlijk een foto was gemaakt, begonnen wij met onze trek. Kamelen worden ook de “schip van de woestijn”, genoemd. Zij maken inderdaad dezelfde bewegingen als een schip dat danst over rustige golven. Het voelt eerst apart, maar het went snel. Ik vind dat een kameel handiger te bereiden is dan een paard. Een kameel rijdt meer gestabiliseerd, daarnaast zit je comfortabeler. Voor mijn gevoel was het onmogelijk om van een kameel af te vallen, dat gevoel was anders toen ik paard reed; daar had ik het gevoel dat je makkelijk van een paard af kon vallen. Het is mogelijk om met je handen los kameel te rijden. Daarnaast, mochten wij de kameel zelf besturen. Dit ging vrij soepel. Wil je naar links, trek je naar links; Rechts idem. Echter, zijn kamelen best eigenwijs. Wil je naar links, maar ziet de kameel wat gras rechts, zal deze eerst rechts gaan, het gras rustig opeten, en daarna naar links lopen. Je kunt zo hard trekken als je wilt, de kameel gaat eerst eten. Daarnaast, zijn kamelen best arrogant en hebben ze een beetje last van een ego, met name als het gaat over eten en drinken. Zo proberen de kamelen elkaar weg te duwen, of elkaar te blokkeren, zodat zij alleen van een stukje gras kunnen eten. Bijvoorbeeld, zo blokkeerde mijn kameel de kameel die aan hem vastgebonden stond; simpelweg door recht voor de andere kameel te gaan staan, zodat deze er niet bij kon. Nadat mijn kameel gegeten had, trok hij de andere kameel met zich mee, zonder dat die de mogelijkheid kreeg om ook maar een sprietje te pakken. Alle kamelen deden dit bij elkaar, zo is mijn kameel ook een paar keer geblokkeerd door de kameel van Richard, wat ik tot heden van vandaag nog steeds aan moet horen *knipoog naar Richard*. Naar mate we dichter bij het dorpje kwamen, nam de vruchtwaarheid van de grond wat toe: er was meer gras voor de kamelen om te eten. Een ander knap kunstje van de kamelen is dat zij kunnen grazen en wandelen tegelijkertijd. Soms ging de kameel recht op een stuk gras op af, leunde voorover, trok flink wat gras mee, ging weer recht lopen en at het op. Dit geheel lopend. In het begin vond ik het een beetje eng, ik was bang dat ik van de kameel zou vallen indien hij dit zou doen, maar na een paar keer was ik teleurgesteld. Als je je goed vast houdt, kan er niks gebeuren. Richard ging met zijn kameel een stukje in galop. Dat wou ik ook proberen, maar mijn kameel was echt lui. Om een kameel in galop te krijgen, zwier je met de teugels en roep je “hay hay!”. Mijn kameel ging voor een paar passen in galop, en ging gelijk weer terug in looppas. Soms was hij zo sloom, dat ik hem orders moest geven om hem sneller te laten lopen, aangezien de wandelaars voorop lagen. Ik denk dat dit de reden is waarom ze deze kameel voorop hebben geplaatst: de kameel achter ons had wat meer temparament. Deze wou harder, maar kon ons niet voorbij, doordat het touw te kort was. Hij kon alleen langs ons lopen; hij kon ons niet voorbij, ondanks de pogingen dat hij waagde. Ik heb echt genoten van het kamelenritje. Ik zou het zo opnieuw doen als ik de kans weer kreeg. Langzaam kwam het stadje dichterbij en was mijn ritje ten einde. Voor mij had het ritje nog wel langer mogen duren. Het afstijgen van de kameel ging best wel gemakkelijk. Deze keer wen je aan het feit dat je dus stijl voor- en achterover hangt. Nadat ik afgestegen was, aaide ik de kameel, was het tijd voor een foto en om afscheid te nemen.
Ik raad het zeker aan om in Jordanië een kamelenritje te maken. De Wadi Rum is daar uitermate geschikt voor. In Petra zijn er ook genoeg mogelijkheden, maar ik raad je dat niet aan; de ritjes zijn kort en in verhouding ook heel erg duur. Een voorbeeld is dat je voor de Treasury (De Schatkamer) in Petra een 5 minuut durende kamelenritje kunt doen, waarbij je alleen in kleine cirkeltjes loopt. Dit kost je minimaal 10 JD. Voor mijn 1,5 durende kamelenexcursie heb ik 25 JD betaald. Ook worden de kamelen in de Wadi Rum beter behandeld; dit kun je goed zien aan het gedrag van de kameel. Kamelen die slecht worden behandeld kunnen agressief en gevaarlijk zijn voor toeristen. In Petra, zaten de kamelen voor een lange tijd achter elkaar, wat verre van comfortabel is. Ondanks ze toch aardig goed behandeld werden, waren de kamelen toch best chagrijnig. De kamelen in de Wadi Rum zijn totaal het tegenovergestelde: ze zijn nieuwsgierig, verre van agressief en voelen zich thuis bij toeristen; zo laten zij zich graag aaien en water geven. Ook is de Wadi Rum een mooiere plaats om een kamelenritje te doen; niks kan tegen een kamelenrit in de woestijn op! In Petra zul je vaak plaats moeten maken voor andere toeristen, in de Wadi Rum is er genoeg plek voor jou alleen, je kunt rustig de omgeving op je in laten werken en genieten.
Onze bus zou ons oppikken, maar de chauffeur Waél was nog niet gearriveerd met zijn bus. Ondertussen, konden wij goed gebruik maken van deze tijd: het ompakken van de bagage. Onze “grote” bagage was veilig bewaard, onder streng toezicht in een huis bij een local. Dit was een bewuste keuze: het is teveel werk om je “grote” bagage helemaal de woestijn in te slepen en zoveel heb je ook niet nodig. Veel van ons hadden de backpack dus achtergelaten, en alleen het nodige in een flight bag (een beschermtas voor je backpack) gepakt. Gelukkig kwam Waél best snel en was het tijd om alles in de bagageruim te pakken. Snel nog even een toiletstop en het was tijd om de Wadi Rum achter ons te laten. Toen we wegreden, keken wen nog even achterom, om de laatste glimpen van de Wadi Rum te zien. Na 1,5 uur rijden, kwamen we bij een totaal uiterste van de woestijn uit: de Rode Zee. Aqaba is een havenstadje gelegen aan de Rode Zee. Tijdens onze 1,5 uur durende rit, zag je dat het landschap langzaam veranderde. Het fijne rode zand aan de kant van de weg, maakte plaats voor een grof grijsbruin zand, bijvoorbeeld grind.
We arriveerde bij het Aquavista hotel in Aqaba, waar we twee nachten zouden blijven. Onze bagage werd uit de bagageruim genomen. Voordat de bus wegreed, was er nog één ding om te doen. Het was tijd om afscheid te nemen van Omar en Waél. Een van de laatste dagen brak aan: na vanmiddag spenderen we nog één dag in Aqaba, waarna we de volgende dag de laatste dag zouden doorbrengen in Amman. De volgende ochtend moesten wij vroeg op, om onze vlucht te pakken. Omar zal ons niet vergezellen in Amman. Amman is prima om zelf te doen, er was daardoor ook geen excursie gepland. Omar wou, begrijpelijk, graag terug naar zijn eigen familie. Ook was het tijd om afscheid te nemen van Waél. Ondanks de bus en een chauffeur voor overmorgen was geboekt, was het niet zeker of Waél deze rit ging doen, of een andere chauffeur. Ik zou bij deze graag nog even Omar en Waél in het bijzonder willen bedanken voor hun bijdrage aan de prachtige reis. Beide mannen hebben zich prima ingezet om ons het beste van Jordanië te laten zien. Waél is een behendige chauffeur, hij heeft geen moeite om een grote bus door de kleine straatjes van dorpje Dana te sturen. Zijn rijstijl was rustig; dit heeft hij prima aangepast, nadat hij zijn eerste ritje iets te hard reed. Omar was een goede gids. Hij heeft een hart voor Jordanië en wou dat graag delen. Doordat hij een uitgebreide kennis had, trok hij met ons mee en hadden we bij elke excursie een uitstekende gids. Nadat we afscheid hadden genomen, vertelde de reisleider een paar mogelijke opties wat we konden doen vanmiddag. Als eerst, was het mogelijk om het Berenice Beach Club Resort te bezoeken. Een gratis service wat het resort aanbied is dat het gratis taxibusjes stuurt langs diverse hotels midden in de stad om toeristen op te pikken, en ’s avonds weer terug te brengen. Hou er wel rekening mee dat de entree van het Resort 10 JD is. Als er genoeg mensen naar het resort wouden, zou de reisleider het resort bellen om te vragen of zij een taxibusje wouden sturen. Inderdaad, iets meer dan de helft van onze groep had interesse in deze mogelijkheid. Samen met de hulp van de receptie stond even later het taxibusje klaar. Ondertussen, waren de hotelmedewerkers druk in de weer; ze hadden ons niet zo vroeg verwacht. Veel van onze kamers waren nog in schoonmaak, of moesten nog gedaan worden. Sommige waren al schoongemaakt en werden direct nadat de schoonmakers weg waren vrijgegeven. De kamer van Elianne en ik was nog niet schoongemaakt. Elianne wou graag naar het resort, maar dat leverde geen probleem op; de bagage mocht achter de receptie onder bewaking blijven staan. Ik had geen zin in het resort: ik zou morgen al gaan snorkelen en ik wou graag de stad zien. Het was echter tijd voor lunch, samen met Monica en Karin zou ik voor een lunch gaan. Ook hun kamer was nog niet vrijgegeven, dus bood de reisleiding aan om onze koffers even tijdelijk op haar net vrijgegeven kamer te zetten. Ondertussen kreeg onze kamer voorrang met het schoonmaken, zodat wij na terugkomst direct op onze kamers konden. Kijk, goede service dus!
Dicht bij het hotel vonden wij een koffiebar met mogelijkheden voor een Westerse lunch. Als drankje namen we drie exotische, non-alcoholische cocktails. Zo nam ik een cocktail met vers schepijs. De cocktails zagen er goed uit, en het smaakte net zo goed als het eruit zag. Om even een uitstapje te maken naar de Italiaanse keuken, bestelde we pizza. Uiteraard was het ook mogelijk om Arabisch te bestellen, of vis. De service was goed, we hoefde niet lang te wachten voor de bediening. Ook de kwaliteit was goed. Nadat we terug waren in ons hotel, waren de kamers vrijgegeven. We plaatste onze bagage op de kamer. Eerst toch een uitgebreide douche nemen, met warm water. Zodat ik eindelijk weer goed mijn haar kon wassen. Uiteraard let ik wel tijdens het reizen erop dat ik niet onnodig water verspil. Na de douche, besloten Monica, Karin en ik om Aqaba verder te verkennen. Ook Bibi vergezelde ons.
Aqaba is een leuke stad om door heen te lopen. Maar er is een ding wat me altijd is bijgebleven: de ontmoeting met Fadel Al-Baba. Fadel heeft een eigen kruidenwinkel, genaamd Al-Baba Kruiden. Toen we er langs liepen, stormde Fadel naar buiten en bood ons direct thee aan. Dit gebeurde vriendelijk, gastvrij en zonder dwang. Het voelde best goed, dus gingen wij naar binnen. Fadel runt zijn winkel samen met een medewerker, die voor ons echte Bedoeïenen thee zette. Uiteindelijk kregen we niet één kop thee, maar drie. Allemaal verschillende smaken die we moesten uitproberen, aldus Fadel. Bibi vroeg of Fadel een goede kruidenmix wist voor vis. Dat was geen probleem de kruiden werden direct gemixt. De medewerker deed het voor; alle kruiden worden in een speciale machine afgewogen. Vervolgens wordt de machine aangezet, en de mixer mist alle ingrediënten door elkaar. De medewerker steekt met een grote naald vlak voor de mixer om de harde stukken te breken, zodat de mixer niet kapot gaat. De mix valt vervolgens in een kom. Het was gezellig in de winkel. Fadel en de medewerker spraken goed Engels. Fadel houdt van het leven, en dit gaf hij door aan ons. Het was gewoon onmogelijk om zijn winkel te verlaten zonder een grote glimlach op je gezicht. Zijn winkel is grotendeels gevuld door zijn positieve energie. “Blijf lachen”, drukte hij ons continu op het hart. Hij was geïnteresseerd in onze levens, maar vertelde ook warmhartig over zijn eigen leven en het leven in Jordanië. Zijn gastvrijheid is groot, zo konden wij diverse kruiden en thees proeven, en als verassing kregen wij ook nog een paar proefzakjes kruiden mee. Uiteindelijk hebben wij 2 uur in deze winkel doorgebracht, zonder te weten dat we daar al zo lang zaten. Geen enkel moment hebben wij ons onveilig, bedreigd, of vastgehouden gevoeld, maar wij hebben ons zeer goed op ons gemak gevoeld. Als ik momenteel aan Aqaba denk, dan denk ik aan Fadel, als ik aan Fadel denk, moet ik direct weer glimlachen en voel ik me weer gelukkig, hoe rot ik mij ook voel. Uiteraard heb ik de winkel niet verlaten zonder een grote zak Bedoeïenen thee te kopen. Zodat ik nog altijd kan genieten van de thee en de gezelligheid die Fadel ons gaf. Daarnaast is de thee ook van prima kwaliteit. Als je dus een leuke kruidenwinkel zoekt, moet je zeker naar Al-Baba Kruiden, in Aqaba. Je zult als een prins(es) worden onthaald en behandeld door Fadel. Andere leuke souvenirs uit Aqaba zijn noten, tapijt en zilver.
Toen we rond 6 uur in de avond terugkeerde, kwam de groep die naar het resort kwam ook terug. Om 7 uur was het tijd voor het diner. Onze reisleidster stelde voor om gezamenlijk een restaurant te bezoeken, namelijk het Ali Baba restaurant. Enkele jaren terug stond dit restaurant bekend als het beste uit de stad, hedendaags niet het beste restaurant maar de kwaliteit is nog steeds uitstekend. Hou er rekening mee dat je in dit restaurant alleen maar toeristen zult tegenkomen en geen locals. We stemde toe en we gingen er per voet heen. Als eerste kregen we voorgerechtjes, “mezze”. Hierna, kon je een hoofdgerecht na keuze nemen. Indien je van vis houdt, is Aqaba een perfecte plek: op de kaart staat veel vis en het is van uitstekende kwaliteit. Hoewel de gerechten grotendeels Arabisch zijn, zit er toch een flinke Westerse twist aan. Zelf lust ik geen vis, dus heb ik gekozen voor een Mixed grill. Nadat we heerlijk hadden gegeten, was het tijd om Aqaba bij avond te gaan ontdekken. We waren met een groep van 10 mensen, toen wij toevallig langs het winkeltje van Fadel liepen. Ook dit maal werden wij hartelijk ontvangen met thee. Hij herkende mij nog en hij vond het hel erg leuk dat ik opnieuw langs kwam en ook nog met zoveel andere nieuwe klanten. Ik kreeg daardoor een cadeautje. Ik wou het eerst niet aannemen, maar ik moest wel. Na de thee was er niemand die de winkel verliet zonder kruiden of thee. Na diverse winkeltjes te hebben bezocht, kozen wij ervoor om te genieten van een shiza. We zochten een terras, en kwamen uit op een groot terras waar alleen mannelijke locals zaten. Zij genoten van een non-alcoholisch drankje, met een shiza en vele speelde een kaartspel. Ze keken in het begin wel een beetje raar op toen wij er gingen zitten. Marloes, Monica en ik waren namelijk ook de enige vrouwen op het plein. Ook waren wij de enige Westerlingen. We bestelde naast drinken ook twee shiza’s: een met appel en een met meloen. De meloen smaakte best zacht, maar mijn voorkeur gaat naar de appel uit. De appelsmaak was best zwaar, dit was de zwaarste shiza dat ik had tijdens de reis en zeker de lekkerste. Ook voor de prijs hoef je het niet te laten: we waren in totaal 3 JD per persoon kwijt voor 2 drankjes en 2 shiza’s op 6 personen. We hebben ongeveer een uur op het terras gezeten, hierna was het tijd om terug te gaan naar het hotel. De volgende dag zullen we kennis maken met de onderwaterwereld van Aqaba, we gaan snorkelen. Zelf heb ik nog nooit gesnorkeld bij koraal, dus ik keek er ook wel naar uit om dat te gaan doen.
Nadat ik wakker werd, ging ik direct mijn tas inpakken. Ook nam ik een hele snelle, koude douche, met het water van de watertank. Ondertussen bereide de Bedoeïenen ons laatste ontbijt in de woestijn. De thee mocht natuurlijk niet ontbreken. Na ontbijt, zouden wij de Wadi Rum woestijn verlaten om verder te trekken aar Aqaba. Het ontbijt was weer simpel, plat boord met divers beleg waaronder hummus. Met daarnaast, mijn favoriet (volgens mij heb ik dit nu al 5x benoemd) de zoete broodjes die je in olijfolie en hierna in tijm kon dippen. Na het ontbijt, pakte sommige nog hun tas in, terwijl ik met een paar andere nog genoot met een kopje thee op de banken. De Bedoeïenen hebben hard gewerkt om het ons naar de zin te maken; hun gastvrijheid was groots. Ik zou graag nog een andere dag willen genieten van hun leven, de prachtige natuur, en het lekkere eten. Maar de tijd was gekomen om de woestijn te verlaten.
De avond waarin we arriveerde in de Wadi Rum (twee dagen geleden), werd er uitgelegd welke excursies je wou maken en je kon ze meteen boeken. De dag erna (gisteren dus), kon je kiezen uit twee excursies: een jeeptocht, of een combinatietrek waarbij je per voet en kameel de tocht zou afleggen. Als je graag de jeepexcursie wou doen en ook nog kameel rijden, had je gewoon geluk. Want, je kon kiezen of je vandaag de terugweg wou lopen, mee wou gaan met de jeep, of per kameel. De jeep zou onze tassen vervoeren en vertrekt daardoor later. De trek groep met de wandelaars en de kamelen vertrekken tegelijkertijd. De kamelen zouden niet harder mogen dan loopsnelheid. De trek zou 1,5 uur duren, het was dus mogelijk om een kameel te delen met iemand. Natuurlijk, was het ook mogelijk om een kameel voor jezelf te huren. Voordat ik naar Jordanië ging, keek ik er al naar uit: kameel rijden. Ik vertelde iedereen die het wou horen dat mijn reis niet compleet was zonder een ritje op de kameel. De keus was dus heel snel gemaakt, ik boekte een kameel voor de terugweg (zonder delen). Wat ook spannend was, was het feit of de kamelen en de begeleiders wel op tijd zouden arriveren. Bedoeïenen zijn of op tijd of veels te laat. Als ze te laat zijn, zijn ze goed te laat; minstens een uur. In hun levensstijl is het geen probleem; alles gaat heel erg relax. Totaal anders vergeleken met het hectische Nederland waar alles draait om tijd. De kamelen en hun begeleiders arriveerde op tijd, zelfs 5 minuten te vroeg. We konden dus kennis gaan maken. In totaal waren er 5 kamelen, waarvan 3 kamelen zouden worden gedeeld. Ondertussen werd de jeep ingeladen met de tassen. Twee groepsleden kozen er voor om met de jeep mee te gaan. De rest van ons ging mee doen met de trek. Het was nu tijd om afscheid te nemen van de Bedoeïenen en hun gastvrijheid. Voordat we daadwerkelijk de woestijn voor de laatste maal introkken, moest er nog één ding gebeuren: het opstijgen van de kameel.
Waar we bij het paardrijden zelf een paard konden kiezen, waren dit keer de Bedoeïenen die een kameel voor je uitkozen. Ik weet niet helemaal precies waarop ze hun keus baseren, maar ik neem aan dat ze de geschatte gewicht en lengte bij een kameel matchen. Daarnaast, zou het mogelijk ook kunnen dat de Bedoeïenen snel naar het karakter van iemand keken, en ook hierop een kameel uitkozen. Ik was de eerste die een kameel mocht opstijgen. Misschien omdat ik het toch best spannend vond. De kameel die ik kreeg, heette Herwan, een kameel met een roodbruine vacht. Het opstijgen van een kameel is best apart. De kameel ligt op de grond en je gaat op zijn zadel zitten. Het zadel is gemaakt van kussens, en twee handvaten; een aan de voor- en achterkant. Dit geheel is vastgebonden op de rug van de kameel. Als je gaat opstijgen is het van belang om je goed vast te houden aan de handvat. De kameel krijgt de opdracht om op te staan. Als eerste, zal hij een deel van zijn voorpoten gebruiken, waardoor je naar schuin naar achter hangt. Hierna, zal hij zijn complete achterpoten gaan strekken, waardoor je na voren hangt. Als laatste, strekt hij zijn voorpoten, waardoor je recht zit. Als je je niet goed vast houdt, kun je makkelijk van de kameel afvallen. Het opstijgen vond ik verre van comfortabel, ik had echt zoiets van “help mij!”, maar toen ik zat, zat ik gelijk ook goed. De kameel stond stil en een beetje rond te kijken. Ik vind dat een kameel veel comfortabeler zit dan een paard. Je zit op een hoogte van 2 meter, wat de eerste paar minuten wennen is, hierna voelt dat best natuurlijk aan. De kamelen zijn aan elkaar vast gebonden in twee groepen. Een andere kameel was vastgebonden met zijn mondstuk aan de zadel van mijn kameel. De andere groep, bestaande uit drie kamelen, waren ook zo vastgebonden. De kamelen droegen overigens geen mondkapjes.
Toen iedereen was gezadeld en er natuurlijk een foto was gemaakt, begonnen wij met onze trek. Kamelen worden ook de “schip van de woestijn”, genoemd. Zij maken inderdaad dezelfde bewegingen als een schip dat danst over rustige golven. Het voelt eerst apart, maar het went snel. Ik vind dat een kameel handiger te bereiden is dan een paard. Een kameel rijdt meer gestabiliseerd, daarnaast zit je comfortabeler. Voor mijn gevoel was het onmogelijk om van een kameel af te vallen, dat gevoel was anders toen ik paard reed; daar had ik het gevoel dat je makkelijk van een paard af kon vallen. Het is mogelijk om met je handen los kameel te rijden. Daarnaast, mochten wij de kameel zelf besturen. Dit ging vrij soepel. Wil je naar links, trek je naar links; Rechts idem. Echter, zijn kamelen best eigenwijs. Wil je naar links, maar ziet de kameel wat gras rechts, zal deze eerst rechts gaan, het gras rustig opeten, en daarna naar links lopen. Je kunt zo hard trekken als je wilt, de kameel gaat eerst eten. Daarnaast, zijn kamelen best arrogant en hebben ze een beetje last van een ego, met name als het gaat over eten en drinken. Zo proberen de kamelen elkaar weg te duwen, of elkaar te blokkeren, zodat zij alleen van een stukje gras kunnen eten. Bijvoorbeeld, zo blokkeerde mijn kameel de kameel die aan hem vastgebonden stond; simpelweg door recht voor de andere kameel te gaan staan, zodat deze er niet bij kon. Nadat mijn kameel gegeten had, trok hij de andere kameel met zich mee, zonder dat die de mogelijkheid kreeg om ook maar een sprietje te pakken. Alle kamelen deden dit bij elkaar, zo is mijn kameel ook een paar keer geblokkeerd door de kameel van Richard, wat ik tot heden van vandaag nog steeds aan moet horen *knipoog naar Richard*. Naar mate we dichter bij het dorpje kwamen, nam de vruchtwaarheid van de grond wat toe: er was meer gras voor de kamelen om te eten. Een ander knap kunstje van de kamelen is dat zij kunnen grazen en wandelen tegelijkertijd. Soms ging de kameel recht op een stuk gras op af, leunde voorover, trok flink wat gras mee, ging weer recht lopen en at het op. Dit geheel lopend. In het begin vond ik het een beetje eng, ik was bang dat ik van de kameel zou vallen indien hij dit zou doen, maar na een paar keer was ik teleurgesteld. Als je je goed vast houdt, kan er niks gebeuren. Richard ging met zijn kameel een stukje in galop. Dat wou ik ook proberen, maar mijn kameel was echt lui. Om een kameel in galop te krijgen, zwier je met de teugels en roep je “hay hay!”. Mijn kameel ging voor een paar passen in galop, en ging gelijk weer terug in looppas. Soms was hij zo sloom, dat ik hem orders moest geven om hem sneller te laten lopen, aangezien de wandelaars voorop lagen. Ik denk dat dit de reden is waarom ze deze kameel voorop hebben geplaatst: de kameel achter ons had wat meer temparament. Deze wou harder, maar kon ons niet voorbij, doordat het touw te kort was. Hij kon alleen langs ons lopen; hij kon ons niet voorbij, ondanks de pogingen dat hij waagde. Ik heb echt genoten van het kamelenritje. Ik zou het zo opnieuw doen als ik de kans weer kreeg. Langzaam kwam het stadje dichterbij en was mijn ritje ten einde. Voor mij had het ritje nog wel langer mogen duren. Het afstijgen van de kameel ging best wel gemakkelijk. Deze keer wen je aan het feit dat je dus stijl voor- en achterover hangt. Nadat ik afgestegen was, aaide ik de kameel, was het tijd voor een foto en om afscheid te nemen.
Ik raad het zeker aan om in Jordanië een kamelenritje te maken. De Wadi Rum is daar uitermate geschikt voor. In Petra zijn er ook genoeg mogelijkheden, maar ik raad je dat niet aan; de ritjes zijn kort en in verhouding ook heel erg duur. Een voorbeeld is dat je voor de Treasury (De Schatkamer) in Petra een 5 minuut durende kamelenritje kunt doen, waarbij je alleen in kleine cirkeltjes loopt. Dit kost je minimaal 10 JD. Voor mijn 1,5 durende kamelenexcursie heb ik 25 JD betaald. Ook worden de kamelen in de Wadi Rum beter behandeld; dit kun je goed zien aan het gedrag van de kameel. Kamelen die slecht worden behandeld kunnen agressief en gevaarlijk zijn voor toeristen. In Petra, zaten de kamelen voor een lange tijd achter elkaar, wat verre van comfortabel is. Ondanks ze toch aardig goed behandeld werden, waren de kamelen toch best chagrijnig. De kamelen in de Wadi Rum zijn totaal het tegenovergestelde: ze zijn nieuwsgierig, verre van agressief en voelen zich thuis bij toeristen; zo laten zij zich graag aaien en water geven. Ook is de Wadi Rum een mooiere plaats om een kamelenritje te doen; niks kan tegen een kamelenrit in de woestijn op! In Petra zul je vaak plaats moeten maken voor andere toeristen, in de Wadi Rum is er genoeg plek voor jou alleen, je kunt rustig de omgeving op je in laten werken en genieten.
Onze bus zou ons oppikken, maar de chauffeur Waél was nog niet gearriveerd met zijn bus. Ondertussen, konden wij goed gebruik maken van deze tijd: het ompakken van de bagage. Onze “grote” bagage was veilig bewaard, onder streng toezicht in een huis bij een local. Dit was een bewuste keuze: het is teveel werk om je “grote” bagage helemaal de woestijn in te slepen en zoveel heb je ook niet nodig. Veel van ons hadden de backpack dus achtergelaten, en alleen het nodige in een flight bag (een beschermtas voor je backpack) gepakt. Gelukkig kwam Waél best snel en was het tijd om alles in de bagageruim te pakken. Snel nog even een toiletstop en het was tijd om de Wadi Rum achter ons te laten. Toen we wegreden, keken wen nog even achterom, om de laatste glimpen van de Wadi Rum te zien. Na 1,5 uur rijden, kwamen we bij een totaal uiterste van de woestijn uit: de Rode Zee. Aqaba is een havenstadje gelegen aan de Rode Zee. Tijdens onze 1,5 uur durende rit, zag je dat het landschap langzaam veranderde. Het fijne rode zand aan de kant van de weg, maakte plaats voor een grof grijsbruin zand, bijvoorbeeld grind.
We arriveerde bij het Aquavista hotel in Aqaba, waar we twee nachten zouden blijven. Onze bagage werd uit de bagageruim genomen. Voordat de bus wegreed, was er nog één ding om te doen. Het was tijd om afscheid te nemen van Omar en Waél. Een van de laatste dagen brak aan: na vanmiddag spenderen we nog één dag in Aqaba, waarna we de volgende dag de laatste dag zouden doorbrengen in Amman. De volgende ochtend moesten wij vroeg op, om onze vlucht te pakken. Omar zal ons niet vergezellen in Amman. Amman is prima om zelf te doen, er was daardoor ook geen excursie gepland. Omar wou, begrijpelijk, graag terug naar zijn eigen familie. Ook was het tijd om afscheid te nemen van Waél. Ondanks de bus en een chauffeur voor overmorgen was geboekt, was het niet zeker of Waél deze rit ging doen, of een andere chauffeur. Ik zou bij deze graag nog even Omar en Waél in het bijzonder willen bedanken voor hun bijdrage aan de prachtige reis. Beide mannen hebben zich prima ingezet om ons het beste van Jordanië te laten zien. Waél is een behendige chauffeur, hij heeft geen moeite om een grote bus door de kleine straatjes van dorpje Dana te sturen. Zijn rijstijl was rustig; dit heeft hij prima aangepast, nadat hij zijn eerste ritje iets te hard reed. Omar was een goede gids. Hij heeft een hart voor Jordanië en wou dat graag delen. Doordat hij een uitgebreide kennis had, trok hij met ons mee en hadden we bij elke excursie een uitstekende gids. Nadat we afscheid hadden genomen, vertelde de reisleider een paar mogelijke opties wat we konden doen vanmiddag. Als eerst, was het mogelijk om het Berenice Beach Club Resort te bezoeken. Een gratis service wat het resort aanbied is dat het gratis taxibusjes stuurt langs diverse hotels midden in de stad om toeristen op te pikken, en ’s avonds weer terug te brengen. Hou er wel rekening mee dat de entree van het Resort 10 JD is. Als er genoeg mensen naar het resort wouden, zou de reisleider het resort bellen om te vragen of zij een taxibusje wouden sturen. Inderdaad, iets meer dan de helft van onze groep had interesse in deze mogelijkheid. Samen met de hulp van de receptie stond even later het taxibusje klaar. Ondertussen, waren de hotelmedewerkers druk in de weer; ze hadden ons niet zo vroeg verwacht. Veel van onze kamers waren nog in schoonmaak, of moesten nog gedaan worden. Sommige waren al schoongemaakt en werden direct nadat de schoonmakers weg waren vrijgegeven. De kamer van Elianne en ik was nog niet schoongemaakt. Elianne wou graag naar het resort, maar dat leverde geen probleem op; de bagage mocht achter de receptie onder bewaking blijven staan. Ik had geen zin in het resort: ik zou morgen al gaan snorkelen en ik wou graag de stad zien. Het was echter tijd voor lunch, samen met Monica en Karin zou ik voor een lunch gaan. Ook hun kamer was nog niet vrijgegeven, dus bood de reisleiding aan om onze koffers even tijdelijk op haar net vrijgegeven kamer te zetten. Ondertussen kreeg onze kamer voorrang met het schoonmaken, zodat wij na terugkomst direct op onze kamers konden. Kijk, goede service dus!
Dicht bij het hotel vonden wij een koffiebar met mogelijkheden voor een Westerse lunch. Als drankje namen we drie exotische, non-alcoholische cocktails. Zo nam ik een cocktail met vers schepijs. De cocktails zagen er goed uit, en het smaakte net zo goed als het eruit zag. Om even een uitstapje te maken naar de Italiaanse keuken, bestelde we pizza. Uiteraard was het ook mogelijk om Arabisch te bestellen, of vis. De service was goed, we hoefde niet lang te wachten voor de bediening. Ook de kwaliteit was goed. Nadat we terug waren in ons hotel, waren de kamers vrijgegeven. We plaatste onze bagage op de kamer. Eerst toch een uitgebreide douche nemen, met warm water. Zodat ik eindelijk weer goed mijn haar kon wassen. Uiteraard let ik wel tijdens het reizen erop dat ik niet onnodig water verspil. Na de douche, besloten Monica, Karin en ik om Aqaba verder te verkennen. Ook Bibi vergezelde ons.
Aqaba is een leuke stad om door heen te lopen. Maar er is een ding wat me altijd is bijgebleven: de ontmoeting met Fadel Al-Baba. Fadel heeft een eigen kruidenwinkel, genaamd Al-Baba Kruiden. Toen we er langs liepen, stormde Fadel naar buiten en bood ons direct thee aan. Dit gebeurde vriendelijk, gastvrij en zonder dwang. Het voelde best goed, dus gingen wij naar binnen. Fadel runt zijn winkel samen met een medewerker, die voor ons echte Bedoeïenen thee zette. Uiteindelijk kregen we niet één kop thee, maar drie. Allemaal verschillende smaken die we moesten uitproberen, aldus Fadel. Bibi vroeg of Fadel een goede kruidenmix wist voor vis. Dat was geen probleem de kruiden werden direct gemixt. De medewerker deed het voor; alle kruiden worden in een speciale machine afgewogen. Vervolgens wordt de machine aangezet, en de mixer mist alle ingrediënten door elkaar. De medewerker steekt met een grote naald vlak voor de mixer om de harde stukken te breken, zodat de mixer niet kapot gaat. De mix valt vervolgens in een kom. Het was gezellig in de winkel. Fadel en de medewerker spraken goed Engels. Fadel houdt van het leven, en dit gaf hij door aan ons. Het was gewoon onmogelijk om zijn winkel te verlaten zonder een grote glimlach op je gezicht. Zijn winkel is grotendeels gevuld door zijn positieve energie. “Blijf lachen”, drukte hij ons continu op het hart. Hij was geïnteresseerd in onze levens, maar vertelde ook warmhartig over zijn eigen leven en het leven in Jordanië. Zijn gastvrijheid is groot, zo konden wij diverse kruiden en thees proeven, en als verassing kregen wij ook nog een paar proefzakjes kruiden mee. Uiteindelijk hebben wij 2 uur in deze winkel doorgebracht, zonder te weten dat we daar al zo lang zaten. Geen enkel moment hebben wij ons onveilig, bedreigd, of vastgehouden gevoeld, maar wij hebben ons zeer goed op ons gemak gevoeld. Als ik momenteel aan Aqaba denk, dan denk ik aan Fadel, als ik aan Fadel denk, moet ik direct weer glimlachen en voel ik me weer gelukkig, hoe rot ik mij ook voel. Uiteraard heb ik de winkel niet verlaten zonder een grote zak Bedoeïenen thee te kopen. Zodat ik nog altijd kan genieten van de thee en de gezelligheid die Fadel ons gaf. Daarnaast is de thee ook van prima kwaliteit. Als je dus een leuke kruidenwinkel zoekt, moet je zeker naar Al-Baba Kruiden, in Aqaba. Je zult als een prins(es) worden onthaald en behandeld door Fadel. Andere leuke souvenirs uit Aqaba zijn noten, tapijt en zilver.
Toen we rond 6 uur in de avond terugkeerde, kwam de groep die naar het resort kwam ook terug. Om 7 uur was het tijd voor het diner. Onze reisleidster stelde voor om gezamenlijk een restaurant te bezoeken, namelijk het Ali Baba restaurant. Enkele jaren terug stond dit restaurant bekend als het beste uit de stad, hedendaags niet het beste restaurant maar de kwaliteit is nog steeds uitstekend. Hou er rekening mee dat je in dit restaurant alleen maar toeristen zult tegenkomen en geen locals. We stemde toe en we gingen er per voet heen. Als eerste kregen we voorgerechtjes, “mezze”. Hierna, kon je een hoofdgerecht na keuze nemen. Indien je van vis houdt, is Aqaba een perfecte plek: op de kaart staat veel vis en het is van uitstekende kwaliteit. Hoewel de gerechten grotendeels Arabisch zijn, zit er toch een flinke Westerse twist aan. Zelf lust ik geen vis, dus heb ik gekozen voor een Mixed grill. Nadat we heerlijk hadden gegeten, was het tijd om Aqaba bij avond te gaan ontdekken. We waren met een groep van 10 mensen, toen wij toevallig langs het winkeltje van Fadel liepen. Ook dit maal werden wij hartelijk ontvangen met thee. Hij herkende mij nog en hij vond het hel erg leuk dat ik opnieuw langs kwam en ook nog met zoveel andere nieuwe klanten. Ik kreeg daardoor een cadeautje. Ik wou het eerst niet aannemen, maar ik moest wel. Na de thee was er niemand die de winkel verliet zonder kruiden of thee. Na diverse winkeltjes te hebben bezocht, kozen wij ervoor om te genieten van een shiza. We zochten een terras, en kwamen uit op een groot terras waar alleen mannelijke locals zaten. Zij genoten van een non-alcoholisch drankje, met een shiza en vele speelde een kaartspel. Ze keken in het begin wel een beetje raar op toen wij er gingen zitten. Marloes, Monica en ik waren namelijk ook de enige vrouwen op het plein. Ook waren wij de enige Westerlingen. We bestelde naast drinken ook twee shiza’s: een met appel en een met meloen. De meloen smaakte best zacht, maar mijn voorkeur gaat naar de appel uit. De appelsmaak was best zwaar, dit was de zwaarste shiza dat ik had tijdens de reis en zeker de lekkerste. Ook voor de prijs hoef je het niet te laten: we waren in totaal 3 JD per persoon kwijt voor 2 drankjes en 2 shiza’s op 6 personen. We hebben ongeveer een uur op het terras gezeten, hierna was het tijd om terug te gaan naar het hotel. De volgende dag zullen we kennis maken met de onderwaterwereld van Aqaba, we gaan snorkelen. Zelf heb ik nog nooit gesnorkeld bij koraal, dus ik keek er ook wel naar uit om dat te gaan doen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
