Dag 4: Kings Highway, Karak & Dana N.P.

Vandaag was het laatste ontbijt in het Mariam hotel in Madaba. Het is tijd om richting het zuiden te gaan. Vandaag was er een reisdag op het programma, over de bekende Koningsweg, de “Kings Highway”. Langs deze weg ligt Karak, waar we de ruïnes van een kruisvaarderkasteel gaan bezoeken. Vanaf hier gaan we door naar het Dana Natuur Park, oftewel het Dana Biosphere Reserve. Maar eerst konden we voor de laatste keer genieten van het uitzicht van Madaba van ons “rooftop” dakrestaurant in Madaba. Voor een ontspannen begin in Jordanië kun je het beste naar Madaba gaan. Het verkeer is lang niet zo hectisch als in Amman. Maar het hectische leven hou je in steden in het Midden-Oosten overal. Daarnaast is Madaba niet zo toeristisch als Amman. Daarnaast, is het een prima uitvalbasis om het Westen en het Noorden van Jordanië te bezoeken, je kunt Amman en Jerash bezoeken, in Madaba is zelf veel te zien en is daarnaast zeer perfect om Mount Nebo en de Dode Zee te bezoeken. Na het ontbijt, gingen de koffers in de bus en reden we nog een keer door het stadscentrum in Madaba. Tijd om de reis voor te zetten en we reden de Kings Highway op.

De “Kings Highway” werd benoemd in het Oude Testament. De weg behoorde tot Koning Edom, maar Mozes kreeg toestemming om met zijn volgelingen over de weg te reizen. Later, werd de weg eigendom van onder meer de Nabateeërs en de Romeinen. Vooral de Romeinen hadden grote invloed op de Kings Highway; Keizer Trajan renoveerde de oude weg en verbond diverse steden eraan. Daarnaast, werd de weg ook veel gebruikt door Christelijke pelgrims tijdens de kruisvaarttochten. Aan de weg, op een heuvel, bouwden de kruisvaarders het Karak Kasteel. Vandaag de dag wordt de Kings Highway vooral gebruikt voor toerisme, omdat het niet meer de belangrijkste snelweg is van Jordanië. De Woestijn snelweg “Desert Highway”, is nu de snelste en de meest gebruikte snelweg in Jordanië. Deze weg verbindt Aqaba (in het Zuiden) naar Al Zarga (langs Amman). Vanuit hier, splits de weg zich op richting het Noorden en zelfs naar Saoedi-Arabië. Maar de “Kings Highway” blijft het mooiste van de twee snelwegen; hij leidt je namelijk door mooie valleis en de prachtige natuur van Jordanië. We reden over de Kings Highway, toen onze gids Omar vroeg om onze handen voor onze ogen te houden. “Even wachten, dan mogen jullie naar rechts kijken”, werd ons gezegd. Gelukkig zat ik aan de rechterkant. Toen we onze ogen mochten openen, werd ons zicht beloond met een prachtige vallei. We stopten onze bus bij een busstop. Omar vertelde dat in het verleden vele bussen stonden, er was plek voor ongeveer vijf. Deze plek krioelde van de toeristen. Er waren meerdere busstoppen, en het kwam wel eens voor dat een busstop vol was, en een bus moest doorrijden naar het volgende punt. Maar vandaag de dag waren wij de enige bus. Dit was weer een bewijs dat het toerisme naar het Midden-Oosten flink gezakt is na de onrust in het gebied. De lokale bevolking heeft in de open lucht een paar souvenir winkeltjes. Ze verkopen vooral handgemaakte sierraden en wandtapijtjes. We maakten een busstop en we keken in de vallei. In de verte zagen we een geitenkudde grazen en wandelen, samen met de geitenherder. Ondanks de droogte van de woestijnbergen, is er toch best aardige vegetatie. Echter, is dit niet te vergelijken als in Europa. In Europa zijn de valleien vaak begroeid met gras en er is veel groene, en kleurrijke vegetatie. In Jordanië ziet het er donkerbruin uit, met donkere groene “Stippen. Dit is dan een boom of een stuik. We stonden aan de rand van de vallei, best hoog. Het dieptepunt zou zeker meer dan 500 meter diep moeten zijn. En daarnaast, op sommige punten achter ons, stonden nog diverse hoge rotsen. Op zon moment voel je je echt heel erg klein. In Nederland hebben we geen bergen, dus het is altijd heel erg mooi om in valleien en bergen te staan. Het landschap is lastig om te beschrijven en daarnaast is het heel erg moeilijk om deze in zijn pracht op de foto te krijgen. Om het zelf te beleven, kun je het beste deze vallei gaan bezoeken. Na de stop, reden we verder. We reden over de Wadi Muijb Dam, hierachter ligt een groot meer. Dit is best apart om een groot meer in een droge, woestijnachtige omgeving te zien. We maakten een kleine stop voor een toiletbezoek (toiletwagen met Arabische hangtoiletten) en voor een kopje thee bij de lokale bevolking. Hier konden we nog genieten van het uitzicht over de vallei met het meer.

We kwamen aan in Karak. Het Karak Kasteel is makkelijk herkenbaar vanaf een afstandje. Het is gebouwd op een hoge rots, met de oostzijde op de rand gebouwd. Om er te komen, moesten we via een haarspeldbocht omhoog, door het stadscentrum. Dit was allemaal best we smal, maar vlak voor het kasteel was de weg breed en konden bussen parkeren. We kregen een entreekaartje en konden naar binnen. Het Karak Kruisvaarderkasteel is leuk om te bezoeken, vooral als je op de Kings Highway bent, maar het is niet zo indrukwekkend als de andere cultuurhistorische steden zoals Jerash en Petra. Zelf vond ik het wel een aangename excursie, maar sommige hadden er wat meer van verwacht. Het beste kun je een rondleiding met gids doen, anders is het best lastig om aan informatie te krijgen. Je weet dan niet waar een ruimte van diende. Onze Gids Omar gaf ons een rondleiding. Het kasteel bestaat uit zeven verdiepingen, waarvan sommige diep in de rots zijn gebouwd. Je kunt deze diepe verdiepingen nog steeds bezoeken, maar dit hebben wij niet gedaan. Het kasteel was gebouwd tijdens de Eerste Kruistocht, maar staat meer bekend vanwege Reynald of Chatillon, een bekende, meedogenloze strijder, getrouwd met Vrouwe Stephanie. Hij was verraden door de moslim commandant Salah ad-Din. Deze moslim commandant voerde namelijk campagne om de kruisvaarders te verdrijven. Meedogenloos was Reynald wel, hij vond het leuk om moslim gevangene uit het raam te gooien, zodat zij in de vallei beneden op de rotsen zouden vallen. Als dat nog niet erg genoeg was, deed hij een houten doos om hun hoofden. Dit zorgde ervoor dat de gevangenen niet buiten bewustzijn raakte tijdens hun val. Tijdens de tour werden deze plekken ons aangewezen. Tijdens de Slag van Hattin, in 1187, werd Reynald verslagen door Salah Ad-Din en daarna onthoofd. Tijdens de tour kregen we veel informatie over het leven in het kasteel. We bezochten o.a. de keuken, de barakken en ook de cellen van de gevangenen. Ook namen we een kijkje in het lokale museum op de site.

Na de lunch, ging de reis verder over de Kings Highway. We gingen op weg naar Dana. Toen we er bijna waren, stopte de bus bij een busstop. Hier hadden we een mooi uitzicht over het Dana Vallei (Wadi Dana). Onze gids wees een klein dorpje aan, “Dana Village” (het Dorpje van Dana). We reden er heen. De straten waren heel erg smal voor de bus, dat was wel avontuurlijk. Daar aangekomen, kregen we een kop thee. Ons werd aangeraden om de zonsondergang te zien vanuit het bezoekerscentrum. Het beste kon je door het dorpje lopen. Het dorpje is dus klein, en het is heel erg leuk om hier doorheen te lopen. Je voelt je afgesloten van de wereld, in een klein bergdopje. Je bent hier echt onder de lokale bevolking. We maakten vele foto’s tijdens de zonsondergang. Het Dana Vallei is totaal anders dan de vallei dan de vallei van de Kings Highway. Ook deze vallei was erg diep, droog en woestijnachtig. Maar toch was het anders: de rotsen hadden een andere kleur: zacht grijs. Ook de vormen waren anders: het leken op elkaar gestapelde, ronde stenen. Daarnaast is de vegetatie anders van kleur en ook meer. In het Dana Biosphere Reserve wonen diverse, zeldzame dieren. Onder andere de Nubische steenbok, en zelfs grijze wolven! Ook is het park een paradijs voor vogelaars, er zijn veel soorten vogels in het park. Helaas zijn de dieren heel lastig tot bijna onmogelijk te zien tijdens je verblijf, dit geld ook voor de lokale bevolking. De dieren en de natuur zijn beschermd door de “Jordaanse Koninklijke Genootschap voor Natuurbehoud”. Dana Biosphere Reserve is het grootste natuurpark in Jordanië en is 310 vierkante kilometers groot. Zonsondergang in Dana is een echte aanrader. Je voelt je in de natuur wanend.

We overnachten in het Dana Hotel, een simpel hotel. Verwacht geen luxe. We deelde de kamers met de groep; samen met drie andere dames deelde ik kamer 09. Een simpele kamer met vier bedden. Ook het sanitair moest gedeeld worden. Het hotel is wel sfeervol, het voelt aan alsof je welkom bent bij de lokale bevolking. Dat het simpel is en niet erg luxe, vergeet je direct. Het is heel erg authentiek en een goed hotel. Het diner is ook simpel, maar lekker. Na het avondeten bleven we hangen. Diverse mannen uit het dorpje komen naar het hotel om samen thee te drinken, shiza te roken en muziek te maken voor de gasten. Contacten zijn hier snel gelegd. We maakten die avond het niet al te laat. De volgende ochtend staat een pittige, 4 uur durende wandeling door het natuurpark op het programma. We wilden fit zijn, en we vertrokken al best vroeg. De bedden zijn comfortabel. Het enige nadeel kunnen de dekens zijn, ze zijn best irriterend. Als je dit vervelend vind, moet je je slaapzak niet vergeten. Het hotel is een aanrader, net zoals Dana. De zonsondergang zou ieder mens hier moeten meemaken.