Dag 5: Dana, Little Petra & Petra by Night
Blijf op de hoogte en volg Anne
16 Oktober 2013 | Jordanië, Petra
Vandaag zou ik eindelijk de Schatkamer zien in Petra. Maar als voorproefje bezochten we eerst Little Petra. Maar, de dag startte vroeg: een spanende “hike” (wandeltocht) stond op het programma in Dana Biosphere Reserve. Als eerste begonnen we onze dag met een simpel, maar heerlijk ontbijt.
Het Dana hotel is een simpel hotel, maar enorm gastvrij en zeer sfeervol. Van de ene kant voelt het alsof je een klein berg dorpje was, te midden van een natuurreservaat. Dat klopt, maar van de andere kant merk je wel dat dit dorpje ook gericht is op toerisme. Het ademt gastvrijheid, en er waren meer toeristen over het gehele dorpje, ook in andere hotels. Het voelt niet echt als “leven met de lokale bevolking (de locals)”. Dit kun je beter ervaren in de Wadi Rum. Je bezoekt Dana ook niet voor de beleving van de locals, de voornaamste reden is en blijft natuurlijk het natuurreservaat. Volgens de Ruige Guide, staat Dana bekend als een van de mooiste plaatsen in Jordanië waar je even buiten de bewoonde wereld kunt zijn. Dana heeft haar oorsprong als een boerendorpje, maar werd verlaten in de vorige eeuw. Het dorpje werd opnieuw ontdekt in het begin van de jaren 90’s, dit door een groep van twaalf vrouwen, allen afkomstig uit Amman. Zij hadden een doel: zij reisde door het land om speciale overblijfselen van de traditionele cultuur op de kaart te brengen. “De vrienden van Dana”, starten hierna een project om het dorpje te renoveren, maar ook het behoud van Wadi Dana, dit allen onder de Royal Society of the Conservation of Nature (Koninklijke Vereniging voor Natuurbehoud). Het dorpje werd gerenoveerd en deels opnieuw ontworpen, voornamelijk infrastructuur. Denk hierbij aan water en elektriciteit. Maar ook de straten en de huizen werden opgeknapt. De Wadi Dana werd uitgeroepen als natuurreservaat. In een lokaal onderzoekscentrum werd ecologische onderzoek uitgevoerd, vanaf 1994. In 1996 begon het toerisme: volledig ingeschakeld op “groene en duurzame” toerisme, maar wel met een lage impact. In 2006 werd de eerste camping opgesticht, in de bergen bij Rammuna. Dit na het succes van een ecolodge aan de complete Westkant van het park: Feynan, gebouwd in 2005. Al deze projecten zijn uitgevoerd door de lokale bevolking. In 2012 is er opnieuw gerenoveerd in Dana. Hierbij trok het dorpje al 100.000 bezoekers per jaar, waarvan een kwart daadwerkelijk overnacht in Wadi Dana.
Dana Biosphere Reserve is zeker prachtig: ik raad het echt aan om het te bezoeken. Het is jammer dat veel reisorganisaties Dana niet aanbieden. Van de andere kant maakt dit Dana nog zo speciaal en “off the beaten track” (van de bekende weg). Het is een parel van Jordanië, maar niet geschikt voor elke reiziger. Je moet wel van natuur houden, en natuurlijk van een pittige wandeling. Het natuurreservaat heeft een grootte van 320 vierkante kilometer, van Wadi Dana tot aan de Wadi Arabia in het westen. Op het hoogste punt, bij het dorpje Dana, ligt het 1500 meter boven zeespiegel. Het natuurpark heeft een grote diversiteit in flora en fauna. Denk hierbij aan verschillende dieren, zoals wildkatten, steenbokken, slangen, vossen, vleermuizen, karakals (katachtige), arenden, jakhalzen, maar zelfs hyena’s en wolven. Het is bijna onmogelijk om deze dieren te spotten, veel mijden het daglicht of de dag, en komen niet in de buurt van mensen. Zeker als je met een groep van mensen gaat, zoals ons, ga je deze dieren niet tegenkomen. Ook qua geologie is het natuurpark best divers, verschillende soorten zand en steen zoals kalksteen, zandsteen en graniet. Maar je ziet er ook waterige rotsen, jeneverbes bossen, maar ook een dor woestijnlandschap. De wetenschap heeft meer dan 700 plantensoorten beschreven, die gevonden zijn in het natuurpark. Natuurlijk de Jeneverbessen, maar ook bloeiende eiken, acacia en een Italiaanse cipres. Het natuurpark is een hele mooie, bijzondere plek voor een spannende hike. Maar het zou dom zijn om er alleen op uit te trekken. Een gids heb je echt nodig, anders verdwaal je. Er zijn verschillende trails (routes), die je kunt doen vanuit Dana. Je kunt routes doen van 3 km (3 uur), tot zelfs 16 km (8 uur). Hou er wel rekening mee dat je een soms flink moet klimmen en dalen. Het is dus een pittige trail, niet geschikt voor iedereen. De oudste uit onze groep was niet fit genoeg om deze hike mee te doen, hij is in het hotel gebleven.
Om 9 uur werden wij opgepikt met de bus, waar we een stukje uit het dorp werden gebracht. Natuurlijk hadden wij een gids bij, Abdulyaya (ik hoop dat ik het goed schrijf). Hij was een gids van de lokale bevolking. Tijdens de hike legde hij veel dingen uit, in het bijzonder hoe de mensen vroeger hier in het gebied (Wadi Dana) leefde en hoe zij gebruik maakte van de fauna, vooral de kruiden als geneesmiddelen gebruikte. Abdulyaya vond het belangrijk dat deze manier van leven niet werd vergeten, maar hij vond het ook belangrijk dat de lokale bevolking en vooral de kinderen leerde hoe belangrijk het natuurreservaat was en hun duurzaam met de aarde om moeten springen. Dit gaf hij ook aan ons mee. Hij vond onderwijs belangrijk, om kinderen hiervan bewust te maken. Om onze trail precies uit te leggen is best lastig, maar het gebied was inderdaad gevarieerd. Op een punt zagen wij grothuisjes. Abdulyaya begeleide ons naar deze grotten toe. Hiervoor moesten wij helemaal naar beneden in de kloof. Dat was echt een grote, pittige afdaling. Veel klimmen, afdalen, langs rotsen en spleten heen. Soms echt best pittige stukken. Naast de grothuizen liet hij ook een waterbron zien van de rotsen. En hij demonstreerde hoe vrouwen destijds make-up probeerde. En ik mocht het model zijn. Een prima keus, want ik hou wel van make-up, haha. Met een steen maakte hij poeder, en deed dat op mijn wangen, als blush (rouge). Ik had clownwangetjes. Later in het hotel heb ik het een beetje in mijn huid “geblend”, (verspreid), dat ging best goed. Maar ik had voor het slapen echt make-up remover nodig (die ik gelukkig bij had), om het er echt af te krijgen. Deze versie is beter dan rouge te koop bij de drogisterij! Na het bezoek, gingen we weer klimmen, naar boven. Op een grote richel hadden wij een pauze, waar thee werd gemaakt door Abdulyaya. Ook namen we wat te snacken. Dit hadden we wel nodig, want een serie pittige klims stonden nog te wachten. Dat was echt best zwaar. Ik denk dat mijn hartslag soms 80-90% van mijn maximale waarden lag. Vergelijkbaar als ik met mijn loopgroei een pittige interval training doe. Omhoog klimmen en klauteren, via rotsen omhoog. Steile stukken beklimmen, even op adem komen en weer verder. Wat was ik blij dat ik boven was. Ik was kapot toen ik in de bus neer plofte. Maar het was het echt waard. Het was echt een heel mooie trial. Kapot en voldaan werden we naar het hotel gebracht voor de lunch. Dana is echt de mooiste onbekendste parel van Jordanië. Een hike zoals in Dana, zou je echt moeten doen in je leven.
Na de lunch, gingen we verder en lieten we het prachtige Dana achter ons. Maar we zouden naar onze volgende, misschien nog wel mooiere bestemming gaan: Petra! Die nacht zou ik eindelijk oog in oog komen te staan met de Schatkamer in Petra. Maar eerst, maakte we een stop bij het Shobak kasteel. Dit kruisvaarderkasteel ligt in de route van Wadi Dana naar Petra. We kwamen in de middag aan bij Little Petra, wat we in twee uur konden verkennen, dit is genoeg voor Little Petra. Little Petra (Siq-al-Barid) is 9 km ten noorden van “de echte” Petra, en is een stuk kleiner. De vroegere handelkaravanen kwamen van en naar Petra, Little Petra tegen als eerste of laatste top van hun route. De gebouwen hebben een andere functie, maar ze zijn wel in dezelfde stijl gebouwd als Petra. Beide Petra’s zijn door de Nabateeërs gebouwd, maar de meeste gebouwen zijn in feite uit de rotsen gehakt. Little Petra is dus kleiner, en dus goed te doen in 2 uur. Net als “de echte Petra”, ga je naar binnen via een kloof, ook een Siq genoemd. In Little Petra heet dit de “Koude Kloof” (“The Cold Siq”.). Deze kloof is ‘maar’ 350 meter. Maar in de “echte” Petra is de kloof langer, maar de rotsen ook hoger. In Little Petra is dus alles veel kleiner, maar het is zeker leuk om het te bezichtigen. Je vindt hier tempels, en vier triclinium (eethuizen; hier konden de handelaren eten en drinken). Je kunt ook, via een steile trap, de “Biclinium” bezoeken. Hier is op het platfond, nog steeds de oude muurschildering van de Nabateeërs zichtbaar. Daarnaast, kon je ook de trap van de oude nooduitgang beklimmen: deze trap leidde naar een bergachtig gebied uit Little Petra en was gemaakt, dat de mensen konden vluchten indien de stad werd aangevallen. Natuurlijk heb ik deze klim gedaan. Het was best pittig en op sommige punten had ik hulp nodig. Maar het uitzicht was zo prachtig, en echt de moeite waard. Ik had echt het idee dat ik opeens midden in een natuurgebied stond en niet eens meer in Little Petra. Het is gewoon lastig om het uitzicht te beschrijven, ik zou zeggen: bezoek Little Petra eens zelf *knipoog*.
Na Little Petra gingen we door naar ons hotel. Ons hotel was het Al Anbat Hotel, gebouwd tegen een rots bij een kloof. Het hotel was best luxe, sfeervol en de medewerkers waren gastvrij. De “begaande” grond was het hoogste punt van het hotel, waarbij je voor de kamers naar beneden moest. Elianne en ik hadden kamer 634 gekregen. Het zwembad en de Turkse hammam/massage waren op dezelfde afdeling en bijna schuin tegenover onze kamer. Het was ook een rustig hotel, dus overlast van het zwembad hebben we niet gehad. Het Al Anbat Hotel ligt in Wadi Musa, dit is het dorpje dat bij Petra ligt. In het hotel kregen we eerst een kleine briefing: in het bijzonder over de boeking van optionele excursies. In totaal kon je vier excursies bij boeken: sommige kon je boeken bij de boeking, de andere kon alleen ter plaatse (via het hotel) boeken. De vier excursies waren: 1. Petra bij nacht “Petra by Night” (avond dag 5, alleen boeken ter plekke), 2. Turkse Hammam/massage in ons hotel (avond dag 5 of 6, bij boeking te boeken of ter plekke). 3. Paardrijtocht bij de bergen bij Petra en Wadi Musa (ochtend dag 7, alleen te boeken via boeking), en 4. De trail in Petra genaamd “High Places of Sacrifice”, “De Hooggelegen Plaatsen voor Opoffering” (ochtend dag 7, alleen boeken ter plekke.) Excursie 3 en 4 vonden gelijktijdig plaats en je kon deze dus niet tegelijkertijd doen. Je was trouwens niks verplicht, je mocht ook in je hotel blijven of geen excursie doen. Ik had wel twee excursies bij boeking geboekt: de Turkse hammam/massage en de Paardrijtocht. Ook boekte ik die avond Petra by Night. Gelukkig was Petra by Night boekbaar. Onze reisleidster kreeg van de hotelmedewerkers te horen dat Petra by Night een paar maanden niet doorgegaan was. Maar vanavond was het de eerste keer dat ze deze show opnieuw uitvoerde. Wat een geluk! Maar eerst, tijd voor het diner. Omdat ons hotel buiten Wadi Musa ligt, zou je om het dorpje te bereiken een taxi nodig hebben. Omdat we niet veel tijd hadden en het diner niet ingegrepen zat, hebben wij het buffet gekozen van het hotel. Dit was een goede keus: er was veel keuze uit diverse maaltijden en toetjes. Het eten was lekker en ook vers. Het hotel was niet gecertificeerd voor het schenken van alcohol. Sommige van de groep vonden dit jammer, ze hadden graag een biertje gehad. Maar ik had gelukkig iets anders gevonden: Lemon Mint. Een sap (geen alcohol) van citroen en (verse) munt. Het oogt dus groen.
Dan nu: Petra, de roze stad. Ik heb nooit kunnen geloven dat dit zou bestaan, het was een sprookje. Een sprookje van 1000-en-één-nacht. Toen ik langzaam meer geïnteresseerd raakte in reizen, ging ik meer reisprogramma’s kijken op TV. Vele landen kwamen voorbij, allen even mooi. Maar toen kwam er een nieuw programma: Erica op Reis, waarbij Erica Terpstra naar verschillende landen ging. Zo bezocht ze dus Jordanië. Als eerste kwam ze aan in Amman, een Oosterse-Arabische, hectische stad. Het trok mij meteen en ik zat aan de buis gekluisterd. Ze ging ook Petra bezoeken, en oude stad: gehakt uit roze rotsen. Dat klonk interessant, dus ik bleef maar kijken, terwijl ik eigenlijk naar bed moest. Ze pakte een paard met wagen om door de Siq te rijden. De Siq vond ik meteen prachtig, maar er zou toch iets achter moeten zitten, alleen wat? En toen zag ik het: de Schatkamer. Ik weet niet wat er gebeurde, maar ik was even in shock. Bestond dit serieus op aarde? Ik kreeg natte ogen, ik begon bijna te huilen, dit kon toch niet waar zijn? Of toch? Ik wist meteen dat ik zo snel mogelijk dit moest zien met mijn eigen ogen. Ik zou en moest naar Petra gaan, niemand die mij tegen zou houden. Ik begon mij meer te verdiepen in Jordanië, en toen was er geen houden meer aan. Ik zou het land bezoeken en ik zou niet rusten voordat ik het gedaan had. En dan opeens, is het die avond zover dat ik Petra zou mogen bezoeken, bij nacht met kaarsjes. Het kon niet bestaan, of toch?
Onze buschauffeur reed ons naar het Bezoekerscentrum van Petra. Vanuit hier kon je dus beginnen aan de wandeling naar de Siq. De Siq was verlicht met kaarsjes. Het was zo lastig om mooie foto’s te maken, ze zijn bijna allemaal mislukt. Het was ook best druk, maar toch was het speciaal. Het is donker, maar de kaarsjes lijden de weg. De rotsen zijn hoog, de Siq is lang, maar de rotsen werden gekleurd door het oranje licht van de kaarsjes. Maar waar was de Schatkamer nou? Achter elke bocht zou hij kunnen liggen, want de Siq is dus niet kaarsrecht, er zitten veel bochten in. Het duurde echt lang: komt het of is het maar een droom? Bestaat hij nu echt? En dan, na de laatste bocht, zie je het. De Schatkamer. Het is dus echt! Hij bestond! Het bestond! Ik zag het nu eindelijk met mijn eigen ogen. Verlicht door het kaarslicht, was de Schatkamer een beetje oranje verlicht. Ik kon alleen maar kijken, mond opengevallen, tranen in mijn ogen. Het mooiste wat ik ooit in mijn leven heb gezien. Omdat het druk was, mochten wij in het zand, tussen de kaarsjes zitten. De show startte, maar het was een beetje teleurgesteld. Door de vele drukte was zaten er veel mensen, maar een groepje ging echt langs de muzikanten zitten. Hierdoor zagen wij eigenlijk niks, best een domper. De show was kort. Ik had meer show verwacht, zoals theater, muziek, dans of zelfs buikdansen? Maar er werden 2 muziekstukken gespeeld, en een verhaal werd er verteld over de geschiedenis van de Nabateeërs. Dit richtte zich voornamelijk op kinderen. Maar gelukkig was de Schatkamer er, in haar volle glorie die alles goedmaakte. Toen de show klaar was, moesten wij Petra verlaten. Tot ziens Schatkamer, ik zie je morgen. Toen liepen we weg, door de Siq, waarbij de kaarsjes ons de weg wezen in het lastige stelsel van de Siq waar je makkelijk zou kunnen verdwalen.
Het Dana hotel is een simpel hotel, maar enorm gastvrij en zeer sfeervol. Van de ene kant voelt het alsof je een klein berg dorpje was, te midden van een natuurreservaat. Dat klopt, maar van de andere kant merk je wel dat dit dorpje ook gericht is op toerisme. Het ademt gastvrijheid, en er waren meer toeristen over het gehele dorpje, ook in andere hotels. Het voelt niet echt als “leven met de lokale bevolking (de locals)”. Dit kun je beter ervaren in de Wadi Rum. Je bezoekt Dana ook niet voor de beleving van de locals, de voornaamste reden is en blijft natuurlijk het natuurreservaat. Volgens de Ruige Guide, staat Dana bekend als een van de mooiste plaatsen in Jordanië waar je even buiten de bewoonde wereld kunt zijn. Dana heeft haar oorsprong als een boerendorpje, maar werd verlaten in de vorige eeuw. Het dorpje werd opnieuw ontdekt in het begin van de jaren 90’s, dit door een groep van twaalf vrouwen, allen afkomstig uit Amman. Zij hadden een doel: zij reisde door het land om speciale overblijfselen van de traditionele cultuur op de kaart te brengen. “De vrienden van Dana”, starten hierna een project om het dorpje te renoveren, maar ook het behoud van Wadi Dana, dit allen onder de Royal Society of the Conservation of Nature (Koninklijke Vereniging voor Natuurbehoud). Het dorpje werd gerenoveerd en deels opnieuw ontworpen, voornamelijk infrastructuur. Denk hierbij aan water en elektriciteit. Maar ook de straten en de huizen werden opgeknapt. De Wadi Dana werd uitgeroepen als natuurreservaat. In een lokaal onderzoekscentrum werd ecologische onderzoek uitgevoerd, vanaf 1994. In 1996 begon het toerisme: volledig ingeschakeld op “groene en duurzame” toerisme, maar wel met een lage impact. In 2006 werd de eerste camping opgesticht, in de bergen bij Rammuna. Dit na het succes van een ecolodge aan de complete Westkant van het park: Feynan, gebouwd in 2005. Al deze projecten zijn uitgevoerd door de lokale bevolking. In 2012 is er opnieuw gerenoveerd in Dana. Hierbij trok het dorpje al 100.000 bezoekers per jaar, waarvan een kwart daadwerkelijk overnacht in Wadi Dana.
Dana Biosphere Reserve is zeker prachtig: ik raad het echt aan om het te bezoeken. Het is jammer dat veel reisorganisaties Dana niet aanbieden. Van de andere kant maakt dit Dana nog zo speciaal en “off the beaten track” (van de bekende weg). Het is een parel van Jordanië, maar niet geschikt voor elke reiziger. Je moet wel van natuur houden, en natuurlijk van een pittige wandeling. Het natuurreservaat heeft een grootte van 320 vierkante kilometer, van Wadi Dana tot aan de Wadi Arabia in het westen. Op het hoogste punt, bij het dorpje Dana, ligt het 1500 meter boven zeespiegel. Het natuurpark heeft een grote diversiteit in flora en fauna. Denk hierbij aan verschillende dieren, zoals wildkatten, steenbokken, slangen, vossen, vleermuizen, karakals (katachtige), arenden, jakhalzen, maar zelfs hyena’s en wolven. Het is bijna onmogelijk om deze dieren te spotten, veel mijden het daglicht of de dag, en komen niet in de buurt van mensen. Zeker als je met een groep van mensen gaat, zoals ons, ga je deze dieren niet tegenkomen. Ook qua geologie is het natuurpark best divers, verschillende soorten zand en steen zoals kalksteen, zandsteen en graniet. Maar je ziet er ook waterige rotsen, jeneverbes bossen, maar ook een dor woestijnlandschap. De wetenschap heeft meer dan 700 plantensoorten beschreven, die gevonden zijn in het natuurpark. Natuurlijk de Jeneverbessen, maar ook bloeiende eiken, acacia en een Italiaanse cipres. Het natuurpark is een hele mooie, bijzondere plek voor een spannende hike. Maar het zou dom zijn om er alleen op uit te trekken. Een gids heb je echt nodig, anders verdwaal je. Er zijn verschillende trails (routes), die je kunt doen vanuit Dana. Je kunt routes doen van 3 km (3 uur), tot zelfs 16 km (8 uur). Hou er wel rekening mee dat je een soms flink moet klimmen en dalen. Het is dus een pittige trail, niet geschikt voor iedereen. De oudste uit onze groep was niet fit genoeg om deze hike mee te doen, hij is in het hotel gebleven.
Om 9 uur werden wij opgepikt met de bus, waar we een stukje uit het dorp werden gebracht. Natuurlijk hadden wij een gids bij, Abdulyaya (ik hoop dat ik het goed schrijf). Hij was een gids van de lokale bevolking. Tijdens de hike legde hij veel dingen uit, in het bijzonder hoe de mensen vroeger hier in het gebied (Wadi Dana) leefde en hoe zij gebruik maakte van de fauna, vooral de kruiden als geneesmiddelen gebruikte. Abdulyaya vond het belangrijk dat deze manier van leven niet werd vergeten, maar hij vond het ook belangrijk dat de lokale bevolking en vooral de kinderen leerde hoe belangrijk het natuurreservaat was en hun duurzaam met de aarde om moeten springen. Dit gaf hij ook aan ons mee. Hij vond onderwijs belangrijk, om kinderen hiervan bewust te maken. Om onze trail precies uit te leggen is best lastig, maar het gebied was inderdaad gevarieerd. Op een punt zagen wij grothuisjes. Abdulyaya begeleide ons naar deze grotten toe. Hiervoor moesten wij helemaal naar beneden in de kloof. Dat was echt een grote, pittige afdaling. Veel klimmen, afdalen, langs rotsen en spleten heen. Soms echt best pittige stukken. Naast de grothuizen liet hij ook een waterbron zien van de rotsen. En hij demonstreerde hoe vrouwen destijds make-up probeerde. En ik mocht het model zijn. Een prima keus, want ik hou wel van make-up, haha. Met een steen maakte hij poeder, en deed dat op mijn wangen, als blush (rouge). Ik had clownwangetjes. Later in het hotel heb ik het een beetje in mijn huid “geblend”, (verspreid), dat ging best goed. Maar ik had voor het slapen echt make-up remover nodig (die ik gelukkig bij had), om het er echt af te krijgen. Deze versie is beter dan rouge te koop bij de drogisterij! Na het bezoek, gingen we weer klimmen, naar boven. Op een grote richel hadden wij een pauze, waar thee werd gemaakt door Abdulyaya. Ook namen we wat te snacken. Dit hadden we wel nodig, want een serie pittige klims stonden nog te wachten. Dat was echt best zwaar. Ik denk dat mijn hartslag soms 80-90% van mijn maximale waarden lag. Vergelijkbaar als ik met mijn loopgroei een pittige interval training doe. Omhoog klimmen en klauteren, via rotsen omhoog. Steile stukken beklimmen, even op adem komen en weer verder. Wat was ik blij dat ik boven was. Ik was kapot toen ik in de bus neer plofte. Maar het was het echt waard. Het was echt een heel mooie trial. Kapot en voldaan werden we naar het hotel gebracht voor de lunch. Dana is echt de mooiste onbekendste parel van Jordanië. Een hike zoals in Dana, zou je echt moeten doen in je leven.
Na de lunch, gingen we verder en lieten we het prachtige Dana achter ons. Maar we zouden naar onze volgende, misschien nog wel mooiere bestemming gaan: Petra! Die nacht zou ik eindelijk oog in oog komen te staan met de Schatkamer in Petra. Maar eerst, maakte we een stop bij het Shobak kasteel. Dit kruisvaarderkasteel ligt in de route van Wadi Dana naar Petra. We kwamen in de middag aan bij Little Petra, wat we in twee uur konden verkennen, dit is genoeg voor Little Petra. Little Petra (Siq-al-Barid) is 9 km ten noorden van “de echte” Petra, en is een stuk kleiner. De vroegere handelkaravanen kwamen van en naar Petra, Little Petra tegen als eerste of laatste top van hun route. De gebouwen hebben een andere functie, maar ze zijn wel in dezelfde stijl gebouwd als Petra. Beide Petra’s zijn door de Nabateeërs gebouwd, maar de meeste gebouwen zijn in feite uit de rotsen gehakt. Little Petra is dus kleiner, en dus goed te doen in 2 uur. Net als “de echte Petra”, ga je naar binnen via een kloof, ook een Siq genoemd. In Little Petra heet dit de “Koude Kloof” (“The Cold Siq”.). Deze kloof is ‘maar’ 350 meter. Maar in de “echte” Petra is de kloof langer, maar de rotsen ook hoger. In Little Petra is dus alles veel kleiner, maar het is zeker leuk om het te bezichtigen. Je vindt hier tempels, en vier triclinium (eethuizen; hier konden de handelaren eten en drinken). Je kunt ook, via een steile trap, de “Biclinium” bezoeken. Hier is op het platfond, nog steeds de oude muurschildering van de Nabateeërs zichtbaar. Daarnaast, kon je ook de trap van de oude nooduitgang beklimmen: deze trap leidde naar een bergachtig gebied uit Little Petra en was gemaakt, dat de mensen konden vluchten indien de stad werd aangevallen. Natuurlijk heb ik deze klim gedaan. Het was best pittig en op sommige punten had ik hulp nodig. Maar het uitzicht was zo prachtig, en echt de moeite waard. Ik had echt het idee dat ik opeens midden in een natuurgebied stond en niet eens meer in Little Petra. Het is gewoon lastig om het uitzicht te beschrijven, ik zou zeggen: bezoek Little Petra eens zelf *knipoog*.
Na Little Petra gingen we door naar ons hotel. Ons hotel was het Al Anbat Hotel, gebouwd tegen een rots bij een kloof. Het hotel was best luxe, sfeervol en de medewerkers waren gastvrij. De “begaande” grond was het hoogste punt van het hotel, waarbij je voor de kamers naar beneden moest. Elianne en ik hadden kamer 634 gekregen. Het zwembad en de Turkse hammam/massage waren op dezelfde afdeling en bijna schuin tegenover onze kamer. Het was ook een rustig hotel, dus overlast van het zwembad hebben we niet gehad. Het Al Anbat Hotel ligt in Wadi Musa, dit is het dorpje dat bij Petra ligt. In het hotel kregen we eerst een kleine briefing: in het bijzonder over de boeking van optionele excursies. In totaal kon je vier excursies bij boeken: sommige kon je boeken bij de boeking, de andere kon alleen ter plaatse (via het hotel) boeken. De vier excursies waren: 1. Petra bij nacht “Petra by Night” (avond dag 5, alleen boeken ter plekke), 2. Turkse Hammam/massage in ons hotel (avond dag 5 of 6, bij boeking te boeken of ter plekke). 3. Paardrijtocht bij de bergen bij Petra en Wadi Musa (ochtend dag 7, alleen te boeken via boeking), en 4. De trail in Petra genaamd “High Places of Sacrifice”, “De Hooggelegen Plaatsen voor Opoffering” (ochtend dag 7, alleen boeken ter plekke.) Excursie 3 en 4 vonden gelijktijdig plaats en je kon deze dus niet tegelijkertijd doen. Je was trouwens niks verplicht, je mocht ook in je hotel blijven of geen excursie doen. Ik had wel twee excursies bij boeking geboekt: de Turkse hammam/massage en de Paardrijtocht. Ook boekte ik die avond Petra by Night. Gelukkig was Petra by Night boekbaar. Onze reisleidster kreeg van de hotelmedewerkers te horen dat Petra by Night een paar maanden niet doorgegaan was. Maar vanavond was het de eerste keer dat ze deze show opnieuw uitvoerde. Wat een geluk! Maar eerst, tijd voor het diner. Omdat ons hotel buiten Wadi Musa ligt, zou je om het dorpje te bereiken een taxi nodig hebben. Omdat we niet veel tijd hadden en het diner niet ingegrepen zat, hebben wij het buffet gekozen van het hotel. Dit was een goede keus: er was veel keuze uit diverse maaltijden en toetjes. Het eten was lekker en ook vers. Het hotel was niet gecertificeerd voor het schenken van alcohol. Sommige van de groep vonden dit jammer, ze hadden graag een biertje gehad. Maar ik had gelukkig iets anders gevonden: Lemon Mint. Een sap (geen alcohol) van citroen en (verse) munt. Het oogt dus groen.
Dan nu: Petra, de roze stad. Ik heb nooit kunnen geloven dat dit zou bestaan, het was een sprookje. Een sprookje van 1000-en-één-nacht. Toen ik langzaam meer geïnteresseerd raakte in reizen, ging ik meer reisprogramma’s kijken op TV. Vele landen kwamen voorbij, allen even mooi. Maar toen kwam er een nieuw programma: Erica op Reis, waarbij Erica Terpstra naar verschillende landen ging. Zo bezocht ze dus Jordanië. Als eerste kwam ze aan in Amman, een Oosterse-Arabische, hectische stad. Het trok mij meteen en ik zat aan de buis gekluisterd. Ze ging ook Petra bezoeken, en oude stad: gehakt uit roze rotsen. Dat klonk interessant, dus ik bleef maar kijken, terwijl ik eigenlijk naar bed moest. Ze pakte een paard met wagen om door de Siq te rijden. De Siq vond ik meteen prachtig, maar er zou toch iets achter moeten zitten, alleen wat? En toen zag ik het: de Schatkamer. Ik weet niet wat er gebeurde, maar ik was even in shock. Bestond dit serieus op aarde? Ik kreeg natte ogen, ik begon bijna te huilen, dit kon toch niet waar zijn? Of toch? Ik wist meteen dat ik zo snel mogelijk dit moest zien met mijn eigen ogen. Ik zou en moest naar Petra gaan, niemand die mij tegen zou houden. Ik begon mij meer te verdiepen in Jordanië, en toen was er geen houden meer aan. Ik zou het land bezoeken en ik zou niet rusten voordat ik het gedaan had. En dan opeens, is het die avond zover dat ik Petra zou mogen bezoeken, bij nacht met kaarsjes. Het kon niet bestaan, of toch?
Onze buschauffeur reed ons naar het Bezoekerscentrum van Petra. Vanuit hier kon je dus beginnen aan de wandeling naar de Siq. De Siq was verlicht met kaarsjes. Het was zo lastig om mooie foto’s te maken, ze zijn bijna allemaal mislukt. Het was ook best druk, maar toch was het speciaal. Het is donker, maar de kaarsjes lijden de weg. De rotsen zijn hoog, de Siq is lang, maar de rotsen werden gekleurd door het oranje licht van de kaarsjes. Maar waar was de Schatkamer nou? Achter elke bocht zou hij kunnen liggen, want de Siq is dus niet kaarsrecht, er zitten veel bochten in. Het duurde echt lang: komt het of is het maar een droom? Bestaat hij nu echt? En dan, na de laatste bocht, zie je het. De Schatkamer. Het is dus echt! Hij bestond! Het bestond! Ik zag het nu eindelijk met mijn eigen ogen. Verlicht door het kaarslicht, was de Schatkamer een beetje oranje verlicht. Ik kon alleen maar kijken, mond opengevallen, tranen in mijn ogen. Het mooiste wat ik ooit in mijn leven heb gezien. Omdat het druk was, mochten wij in het zand, tussen de kaarsjes zitten. De show startte, maar het was een beetje teleurgesteld. Door de vele drukte was zaten er veel mensen, maar een groepje ging echt langs de muzikanten zitten. Hierdoor zagen wij eigenlijk niks, best een domper. De show was kort. Ik had meer show verwacht, zoals theater, muziek, dans of zelfs buikdansen? Maar er werden 2 muziekstukken gespeeld, en een verhaal werd er verteld over de geschiedenis van de Nabateeërs. Dit richtte zich voornamelijk op kinderen. Maar gelukkig was de Schatkamer er, in haar volle glorie die alles goedmaakte. Toen de show klaar was, moesten wij Petra verlaten. Tot ziens Schatkamer, ik zie je morgen. Toen liepen we weg, door de Siq, waarbij de kaarsjes ons de weg wezen in het lastige stelsel van de Siq waar je makkelijk zou kunnen verdwalen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
